17

17

Hoe te beginnen?  Zo: ik kon niet meer door de glazen ruit van de keuken kijken, zo vies was hij. Dus eindelijk maar eens aan de slag. Poetsen en de breuk in het glas repareren. Het is heerlijk rustig op de compound. Wat vogeltjes kwetteren en in de verte een zacht gebrom van auto's op de weg naar Brikama.
"Tineke!! Tineke! Tineke! Tineke!"
Ik reageer eerst rustig op de jongen die door de kier van de poort staat te roepen en negeer hem daarna zoveel mogelijk. Op zich al een hele klus als je een kwartier lang je naam hoort schreeuwen.  Het is hem niet genoeg. Of het er een of twee waren werd niet echt duidelijk. Wel zie ik op een bepaald moment eentje op de muur zitten. Kijken hoe ik reageer. Weer negeren. Mijn niet -reageren is de jongen niet genoeg. Hij begint stenen te gooien op het dak.  Ik sta buiten en vind dat een steen makkelijk mij kan raken . En ik ben het zat. Dus over op actie. Ik ren naar de poort en roep woedend naar de jongens die op mijn geschreeuw afkomen : " Catch him!"
Een leuker spel is er niet voor ze. Ondertussen probeer ik te bedenken wat ik er verder mee aan moet. De jongens gaan in groepjes links en rechts  de bush in en brengen de hevig tegenstribbelende boy  naar me toe. Doodsbang en huilend als ik zijn arm wil pakken probeert hij zich terug te trekken. In Mandinka: "ik deed niks, nee! Nee! het was ...."
Ok. Haal ... ook maar op. Eeven later staat een best grote jongen lachend voor me. Ik zeg dat hij die grijns van zijn gezicht moet halen . Dat ik heel kwaad ben. En pak ook zijn arm.
Wat nu te doen? Diverse opties schieten door mijn hoofd. Van een emmer water over ze heen kieperen tot slaan. Maar dat laatste valt natuurlijk buiten de mogelijkheden. Ik steek mijn handen vooruit en maak duidelijk dat die dus niet slaan. Wat zijn die handen wit, zie ik opeens. "But I can punish!!" bulder ik. Ik sleep ze beiden mee  de compound op en sluit de poort. Wat nu in vredesnaam!?
Op de veranda weet ik het. Vroeger moesten we in de hoek staan. De varatie "zit op je knieen op de grond met je hoofd naar beneden en praat niet!" lijkt me wel wat.  Ik ga op een kinderstoeltje erbij zitten , steek een sigaret op en en begin mijn preek. Ik moet zeggen.. ze waren beslist zwaar onder de indruk. Vooral omdat het tegen schooltijd liep en ze dus te laat zouden komen. Jammer dan.
"It was not me..it was him" geven ze elkaar de schuld."
"Zolang mijn sigaret niet op is blijf je zo zitten".
Ik rook en rook, echt niet relaxed en bedenk me hoe nu weer verder. Straffen met wat?! Water halen bij de put en de pollen citroengras heel veel water geven. Het is inderdaad een straf. Met lange gezichten sjokken ze naar de put. Als een slavendrijver gebiedt ik ze op te schieten. Meer emmers!! Hop!!
En dan gaat de poort open en komen in ganzenpas de moeders de compound op gemarcheerd. Precies! Daar had ik al rekening mee gehouden. Met extra gespeelde boosheid - ze verstaan moeilijk engels - maak ik ze duidelijk dat het heel fout is wat ze gedaan hebben.
" Who brings me to clinic when a stone hits me?!" en gebaar naar mijn hoofd.
" Mas, mas, mas.. " prevelen ze eindelijk. Sorry sorry sorry.
Ik laat ze de foto zien en zeg dat ik het de volgende keer "report to police" .
"Please no!"
De schrik zit er goed in. Mooi zo. Nu moet ik alleen nog rustig worden.
Ik ga van mijn schone raam genieten..