16

Vanmorgen het onbekende in gedoken: Naar de Kunkundeng Lowerbasic School achter mij. 
Afgelopen vrijdagavond was ik daar voor het eerst toen er kleurige Zimba dansers een optreden gaven. Bij de ingang stond een groepje onderwijzers in nette lichtgrijze kaftans. Toen ik voor drie betaalde werd ik uitgebreid bedankt voor mijn sponsoring. Tien dalasis per persoon, een totaal van dertig eurocent. Waarom waren ze daar in vredesnaam zo blij mee?
"It is the water. We have to solve the problems with the water for our students. They are our future."
De dagen daarop hield het me regelmatig bezig. Een schooltje bij mij om de hoek. Daar moest ik toch iets voor kunnen doen?!  Toen ik las dat 22 maart Wereld Waterdag is kreeg ik een idee. Sponsors zoeken om dat probleem op te lossen. Want ik weet als geen ander hoe beroerd het ervoor staat als ik geen water heb. Ik flanste een stukje in mekaar op Facebook.
Leuk natuurlijk. Maar beter is het om je goed op de hoogte te stellen van wat het probleem nu eigenlijk is. Dus toog ik met de jeep - lopen is net te ver voor mijn knie - en twee buurjongens naar het schooltje in de bush verderop. Niets teveel gezegd. Palmen palmen en nog eens palmen. Een enkel moskeetje en verder leegte met struiken. Tussen de hoge palmen doemde het dak van het schooltje op.
"Bring me to the Principal" gebood ik de buurjongens.
Daar! wezen ze me. Een vrouw met een schort voor stond voorover gebukt wat vuil op te rapen. Het hoofd van de school een vrouw? Yes! Ik hestelde van mijn overigens absurde verbazing en liep op de vrouw toe.
" My name is Tineke, I am the neighbour. They call me Mama Africa"
Direct onstond een brede glimlach op de vrouw haar gezicht. "We know you. You lived in Kartong!"
Ik vertelde dat dat waar was maar dat ik nu een Roundhut heb vlakbij.
"Aha!! The orange one! We always pass there."
Ik vertelde van de vrijdag dat ik er was en dat ik begrepen had dat ze probeerden geld te verzamelen voor de waterpomp. Direct begon ze uit te leggen wat het probleem is. De watertoren heeft een nieuwe controler nodig. Die zorgt dat het water stopt als de tank bovenin vol is.
Maar waar komt het water dan vandaan vroeg ik me af. We liepen naar een ronde betonnen plaat die halverwege geopend kon worden. Erop stond een pomp. Helaas kan die pomp maar een van de drie benodigde acties van water voorzien. Of de watertoren. Of het bassin in de groententuin. Of de toiletten.  De laatste komt daardoor niet meer aan bod en dus moeten de kinderen boven een stinkend gat hangen om hun behoefte te doen, een gat dat afgeschermd is met bladeren van de waaierpalm.
Blijven over het bassin in de groententuin en de watertank hoog in de toren . Op deze laatste is een kraantje aangesloten.
Keuzes maken. Of dit, of dat.. Dat komt de hygiene op zijn zachtst gezegd niet ten goede. Om het over de groententuin maar niet te hebben die er voor de helft verdroogd bij ligt.

Ik beloofde mijn best te gaan doen om sponsors te zoeken. !5.000 dalasis - driehonderd euro - dat moet toch op te brengen zijn door mijn vrienden? 

Ik bezocht nog even de preschool klas, waar de leerlingetjes zitten die volgend jaar naar de basisschool gaan. De rekenles die ik bijwoonde was in een woord Geweldig!
Op vingers werd geteld wat de meester opnoemde. Optellen en aftrekken. Ik kreeg bijna zin om in dit klasje mee te gaan draaien.  Mijn vingers jeukten zogezegd.
Maar first things first. Eerst maar eens het waterproject van de grond krijgen. Helpen jullie mee? Meld je aan via Facebook of mail me op kalistientje@gmail.com

Hoe was het ook alweer? Together We Can!!!