13

"Sibou!!!  Sibou wo!! Help!!!"
Het is kwart over zeven in de ochtend. Ik wordt wakker van het geluid van geknaag aan bladeren. Is Sibou de bananen aan het kortwieken? Ik strompel met stok mijn bed uit. Schrik me dood als ik een enorme koe op haar gemak aan de bananenplant zie knagen. Een blik over de compound is genoeg om in paniek te raken. Zes koeien grazen de boel plat. Ik hink naar buiten en zwaai vervaarlijk met mijn stok in de lucht. Schreeuwend om Sibou die aan de overkant woont. Geen gehoor. Geen tijd om er naartoe te hinken. Achter de koeien aan is het enige. En schreeuwen, schreeuwen schreeuwen. Een film waardig  strompel ik nog redelijk snel dwars over de langwerpige heuvels die in het regenseizoen voor de casava bedoeld waren.  Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. De koeien struinen steeds verder de compound op. Hoe krijg ik ze in godsnaam terug naar die klote poort die totaal uit zijn voegen hangt en niet meer te sluiten is? Een duwtje was voor de dames genoeg om de gammele deur open te duwen.
"Taa! Taa! Taa! Go! Go! Go!" schreeuw ik me schor. Uitwijkend naar links en rechts, naar voor en naar achter hebben ze in ieder geval geen tijd om verder te gaan met hun ontbijt. Wonder boven wonder lukt het me ze naar de deur te krijgen. Dan hebben ze onderweg het hekwerk  halverwege omver gelopen en de boel vertrapt. Kut! De kokospalm die ik met moeite weer aan de gang kreeg nadat ze vorig jaar hetzelfde flikten is weer flink te grazen genomen. Daar kan geen water geven tegenop. KUT!
Ondertussen is het half acht. Het rooster blijft gewoon doorgaan, Malang moet wakker worden en naar school. Boos roep ik hem wakker alsof hij er wat aan kan doen.
" Nisoo worro!!" Zes koeien!" roep ik schor.  Malang begrijpt direct wat er aan de hand is.
" Je kleedt jezelf vandaag zelf aan! Onderbroek, hemd, Bloes, broek, sokken en schoenen! Hoppekee!" Als hij niet verstaan zou hebben wat ik zeg spreekt mijn toon nog altijd boekdelen. Even later staat hij aangekleed voor me. Het hemd uit zijn broek waar geen knopen meer aan zitten. "Je riem! Waar is je riem?" vraag ik tegen beterweten in. Als hij na school naar huis gaat omdat ik pas laat thuis zal komen, verdwijnt alles als sneeuw voor de zon. Vooral de nieuwe kleren. Ik baal. Leg hem nog eens uit dat hij goed op moet letten waar hij zijn spullen laat als hij zijn schooluniform uitgetrokken heeft. Met een elastiek sjor ik zijn broek dicht en prop zijn bloes erin.
Me realiserend dat ik mijn frustratie moet stoppen. Ik warm de rijst van gisteravond voor hem op en maak een kop hete melk voor hem. Als compensatie dat hij vanochtend geen pap krijgt. Voor mezelf maak ik een snelle kop nescafe.
Op de veranda zittend aai ik hem over zijn koppie. "Mas , mas, sorry sorry" is wel het minste wat ik hem verschuldigd ben.
"Look! Bij!" roept hij wijzend op de dikke bij in de bloemen. "Blij!" lach ik en de lucht is opgeklaard. Ik pak heet water en los er suiker in op.  Met een lepel proberen we de bij te 'voeren'. Dat is pas echt leuk. Ze vliegt van struik naar struik en lijkt de lepel niet te zien. Leuk geprobeerd. Ik giet het suikerwater op een dekseltje. Zo maar dan. De dag is duidelijk begonnen.