14

14 TikTikTik .. geen roodborstje, wel een vogeltje ter grootte van een merel die probeert het spiegelglas te breken. Op de veranda bivakkeren af-en-aan Ara en haar zusje Kimme. Ze vermaken zich met een kinderbezem, wat emmers en een lapje dat als wasgoed dient. Ara , de oudste, hangt het over het prikkeldraad  om te drogen. Zorgvuldig checkend aan voor-en achterkant. Af en toe loopt ze even de zon in om te kijken of het doekje al droog is. De kleine Ara doet niet voor haar onder en 'wringt' het puntje uit. Dit gaan weer traditionele Gambiaanse vrouwen worden, zoveel is zeker. "Sweeping" - vegen- lijkt hun liefste hobby te zijn. Met al dat in-en uitloop is er gelukkig altijd genoeg te vegen.
Vanochtend kwam hun moeder zowaar een kijkje nemen. Meer uit nieuwsgierigheid dan bezorgdheid om haar kinderen. Sinds dat gedoe met mijn knie wordt ik steeds directer in hulp vragen of iemand om een boodschap sturen. Als Jarra vervolgens meldt dat ze naar de markt gaat weet ik wel wat ze mee moet nemen. Gestampte pinda's. Om samen met rijst 'sattoo' mee te maken. Het is nog een heel gedoe om het uit te leggen aan haar met haar drie woorden Engels, maar het lukt. Denk ik.
Uuuuren later komnt ze terug en overhandigt me een zakje ongestampte pinda's. Gebarend maak ik haar duidelijk dat ik geen stamper heb. Of ik wel rijst heb.
"Bring". Ok, gesnapt en zoek de rijst op.
"Jelloe? Hoeveel?"
"Two!"
Ik doe twee koppen  rijst in een schaal en hoor haar even later 'Bonk Bonk Bonk' stampen -pounden - aan de overkant van het weggetje op haar eigen compound.
Een twintig minuten later houdt het geluid op en staan er plots vijf opgroeiende meiden op de veranda met de schaal. Erin wit bruine korrels, rijst en pinda's. Ik bedank ze voor het brengen en leg nog even uit wat mijn plan is ermee. Ze snappen er geen reet van. Ok, Mandinka en veel handgebaren dan maar. Als ik van plan ben het mengsel in een flinke pan met water te kieperen wordt er ingegrepen. Een van de meisjes vraagt toestemming om binnen te komen. Het volgende half uur krijg ik kookles.
Ze blijkt de slimste en meest bescheiden van het stel.
Eerst het water koken met een beetje zout. Dan schep voor schep iets van het mengsel toevoegen. Blijven roeren en wachten tot het enigszins water opgenomen heeft. Enzovoort enzovoort. Het heeft iets van risotto maken maar dan anders. Als van het mengsel nog een flinke bodem over is vraag ik of ik het kan bewaren. Dat verstaat ze natuurlijk niet maar toch antwoordt ze met  een slaapgebaar langs haar wang en oor: De rest mag slapen. Ik zet het in een tupperware weg alsof  het de normaalste zaak van de wereld is dat ik dat begrepen heb.
Of er geen melk in moest. "Keke?"
Ze stuurt direct de andere meisjes naar de shop  aan de hoofdweg  met 20 dalasis.  Van mij uitteraard. Die komen terug met twee zakjes poedermelk.
Het recept wordt afgerond. De suiker en de melk maken het echt af. Stiekem geef ik haar een Tshirt. Want vijf heb ik helaas niet meer. De anderen moeten het doen met een snoepje. Maakt hun niets uit. Ze hebben eindelijk - langdurig - contact met die toubab gemaakt en hebben naar binnen kunnen gluren.
"Fornjato" roepen ze achteromkijkend als ze in ganzenpas met wiegende kontjes de compound af lopen.
"Ja ja, fornjato!" lach ik. "Abarrakaa bake!" Dank je wel. En nu de hele dag sattoo eten want ik heb een Ikea-pan vol.