18 Wereld Water Dag

Update 31/3 nog €600 nodig ivm nieuwe solar pomp en paneel!!!

De zon kruipt snel omhoog. De palmen staan roerloos, in tegenstelling tot de laatste dagen. Een storm raasde en raasde. De vissersboten werden gewaarschuwd niet uit te varen. Te gevaarlijk. Het stoof over de compound en de ramen waren niet open te houden.
Ik rij zigzag met de jeep over het hobbelige zandpad naar de school. Passeer een moskeetje en een enkele compound. Na diverse kuilen die ik niet heb kunnen ontwijken en links rechts groetend wie er maar op mijn pad kwam, bereikte ik tegen tienen de school. Wat ik niet eerderder zag: een stenen gebouwtje met twee ijzeren deuren. Gesloten met hangsloten. Een generatorhuis? Of soms de toiletten waar het hoofd van de school het over had? Informatie is soms moeilijk compleet te krijgen. Ofwel de taal is een mankement, ofwel ik ben niet genoeg op het waterprobleem ingegaan om het helemaal te snappen.  Waarschijnlijk het laatste. En dus besluit ik opnieuw poolshoogte te nemen.
Ik tref het. Het kleine kamertje van de 'principal' zit tjokvol met leerkrachten. Ze blijken zojuist hun vergadering beeindigd te hebben. Ik vertel dat ze zo snel mogelijk aan de slag kunnen wat mij betreft. Het sponsorgeld neemt een vriend van mij mee uit Nederland op 3 april. Dat scheelt zestig euro aan creditcard kosten die we heel goed kunnen gebruiken. We wisselen telefoonnummers uit.
Maar hoe zit het nou met die toiletten? Doet de regering er niets aan? Het is toch een overheidsschool? Klopt. Maar het is steeds maar weer het water. De waterpomp die  de wc's en de kranen niet kan bedienen.
Ik had de eerste keer al begrepen dat de pomp slechts een van de drie faciliteiten kon bedienen. Zowel de hoofdkraan, als de tuin, als de wc's hebben water nodig. Ik begrijp nu waarom de leerlingen van het 'local toilet ' gebruik moeten maken, het gat in de grond. Het huisje dat ik bij aankomst zag zijn de echte toiletten. Maar de wcpotten lekken als de ziekte. Een van de leerkrachten giet er een emmer water in. Het stroomt er aan de onderkant net zo hard weer uit. Je moet er niet aan denken als er poep of urine in weggespoeld wordt. Alles wordt dan gezellig over de vloer verspreid. Daar moet een loodgieter bij komen. Langs de wanden staan keurig betegelde wasbakken met kranen erboven.  Maar helaas komt er geen water uit.
"We have 480 students. they all have to go to that local toilet over there.."  en ze wijst me de schutting van  palmblad waarachter ' het gat in de grond'  zich bevindt.
"Fat fat.. snel snel.. zorgen dat de pomp het doet en de controller!" besluit ik. "And clean all please!" Want het ziet er nu niet uit. Direct wordt er opdracht aan een paar kinderen gegeven de boel schoon te maken.
De deuren van het gebouwtje gaan weer op slot. De leraren en juffen verspreiden zich weer over de klassen nadat ze me omstandig bedankt hebben. Helaas kan ik niet zeggen "kleine moeite.." want het vergt heel veel energie en creativiteit om mensen te overtuigen van de nood die hier is. Kinderen met alsmaar buikpijn en hoofdpijn. Te weinig drinken en te weinig handen wassen. Alles staat en valt met water en hygiene.
"Kanale kanale.. " denk ik. Het gaat komen Tien! Heus! Want een reuzen-start is al gemaakt in een week tijd. Nu nog de punten op de i  zetten, zodat ik kan zeggen: "We from Holland  did it!!!"

Bij deze alle gevers alvast reuze bedankt!!!

Ook doneren? Stuur me een PM  via FB of stuur een mail naar kalistientje@gmail.com,  dan stuur ik je mijn bankgegevens.  Alles onder vermelding van 'water schooltje" 

17

17

Hoe te beginnen?  Zo: ik kon niet meer door de glazen ruit van de keuken kijken, zo vies was hij. Dus eindelijk maar eens aan de slag. Poetsen en de breuk in het glas repareren. Het is heerlijk rustig op de compound. Wat vogeltjes kwetteren en in de verte een zacht gebrom van auto's op de weg naar Brikama.
"Tineke!! Tineke! Tineke! Tineke!"
Ik reageer eerst rustig op de jongen die door de kier van de poort staat te roepen en negeer hem daarna zoveel mogelijk. Op zich al een hele klus als je een kwartier lang je naam hoort schreeuwen.  Het is hem niet genoeg. Of het er een of twee waren werd niet echt duidelijk. Wel zie ik op een bepaald moment eentje op de muur zitten. Kijken hoe ik reageer. Weer negeren. Mijn niet -reageren is de jongen niet genoeg. Hij begint stenen te gooien op het dak.  Ik sta buiten en vind dat een steen makkelijk mij kan raken . En ik ben het zat. Dus over op actie. Ik ren naar de poort en roep woedend naar de jongens die op mijn geschreeuw afkomen : " Catch him!"
Een leuker spel is er niet voor ze. Ondertussen probeer ik te bedenken wat ik er verder mee aan moet. De jongens gaan in groepjes links en rechts  de bush in en brengen de hevig tegenstribbelende boy  naar me toe. Doodsbang en huilend als ik zijn arm wil pakken probeert hij zich terug te trekken. In Mandinka: "ik deed niks, nee! Nee! het was ...."
Ok. Haal ... ook maar op. Eeven later staat een best grote jongen lachend voor me. Ik zeg dat hij die grijns van zijn gezicht moet halen . Dat ik heel kwaad ben. En pak ook zijn arm.
Wat nu te doen? Diverse opties schieten door mijn hoofd. Van een emmer water over ze heen kieperen tot slaan. Maar dat laatste valt natuurlijk buiten de mogelijkheden. Ik steek mijn handen vooruit en maak duidelijk dat die dus niet slaan. Wat zijn die handen wit, zie ik opeens. "But I can punish!!" bulder ik. Ik sleep ze beiden mee  de compound op en sluit de poort. Wat nu in vredesnaam!?
Op de veranda weet ik het. Vroeger moesten we in de hoek staan. De varatie "zit op je knieen op de grond met je hoofd naar beneden en praat niet!" lijkt me wel wat.  Ik ga op een kinderstoeltje erbij zitten , steek een sigaret op en en begin mijn preek. Ik moet zeggen.. ze waren beslist zwaar onder de indruk. Vooral omdat het tegen schooltijd liep en ze dus te laat zouden komen. Jammer dan.
"It was not me..it was him" geven ze elkaar de schuld."
"Zolang mijn sigaret niet op is blijf je zo zitten".
Ik rook en rook, echt niet relaxed en bedenk me hoe nu weer verder. Straffen met wat?! Water halen bij de put en de pollen citroengras heel veel water geven. Het is inderdaad een straf. Met lange gezichten sjokken ze naar de put. Als een slavendrijver gebiedt ik ze op te schieten. Meer emmers!! Hop!!
En dan gaat de poort open en komen in ganzenpas de moeders de compound op gemarcheerd. Precies! Daar had ik al rekening mee gehouden. Met extra gespeelde boosheid - ze verstaan moeilijk engels - maak ik ze duidelijk dat het heel fout is wat ze gedaan hebben.
" Who brings me to clinic when a stone hits me?!" en gebaar naar mijn hoofd.
" Mas, mas, mas.. " prevelen ze eindelijk. Sorry sorry sorry.
Ik laat ze de foto zien en zeg dat ik het de volgende keer "report to police" .
"Please no!"
De schrik zit er goed in. Mooi zo. Nu moet ik alleen nog rustig worden.
Ik ga van mijn schone raam genieten..

16

Vanmorgen het onbekende in gedoken: Naar de Kunkundeng Lowerbasic School achter mij. 
Afgelopen vrijdagavond was ik daar voor het eerst toen er kleurige Zimba dansers een optreden gaven. Bij de ingang stond een groepje onderwijzers in nette lichtgrijze kaftans. Toen ik voor drie betaalde werd ik uitgebreid bedankt voor mijn sponsoring. Tien dalasis per persoon, een totaal van dertig eurocent. Waarom waren ze daar in vredesnaam zo blij mee?
"It is the water. We have to solve the problems with the water for our students. They are our future."
De dagen daarop hield het me regelmatig bezig. Een schooltje bij mij om de hoek. Daar moest ik toch iets voor kunnen doen?!  Toen ik las dat 22 maart Wereld Waterdag is kreeg ik een idee. Sponsors zoeken om dat probleem op te lossen. Want ik weet als geen ander hoe beroerd het ervoor staat als ik geen water heb. Ik flanste een stukje in mekaar op Facebook.
Leuk natuurlijk. Maar beter is het om je goed op de hoogte te stellen van wat het probleem nu eigenlijk is. Dus toog ik met de jeep - lopen is net te ver voor mijn knie - en twee buurjongens naar het schooltje in de bush verderop. Niets teveel gezegd. Palmen palmen en nog eens palmen. Een enkel moskeetje en verder leegte met struiken. Tussen de hoge palmen doemde het dak van het schooltje op.
"Bring me to the Principal" gebood ik de buurjongens.
Daar! wezen ze me. Een vrouw met een schort voor stond voorover gebukt wat vuil op te rapen. Het hoofd van de school een vrouw? Yes! Ik hestelde van mijn overigens absurde verbazing en liep op de vrouw toe.
" My name is Tineke, I am the neighbour. They call me Mama Africa"
Direct onstond een brede glimlach op de vrouw haar gezicht. "We know you. You lived in Kartong!"
Ik vertelde dat dat waar was maar dat ik nu een Roundhut heb vlakbij.
"Aha!! The orange one! We always pass there."
Ik vertelde van de vrijdag dat ik er was en dat ik begrepen had dat ze probeerden geld te verzamelen voor de waterpomp. Direct begon ze uit te leggen wat het probleem is. De watertoren heeft een nieuwe controler nodig. Die zorgt dat het water stopt als de tank bovenin vol is.
Maar waar komt het water dan vandaan vroeg ik me af. We liepen naar een ronde betonnen plaat die halverwege geopend kon worden. Erop stond een pomp. Helaas kan die pomp maar een van de drie benodigde acties van water voorzien. Of de watertoren. Of het bassin in de groententuin. Of de toiletten.  De laatste komt daardoor niet meer aan bod en dus moeten de kinderen boven een stinkend gat hangen om hun behoefte te doen, een gat dat afgeschermd is met bladeren van de waaierpalm.
Blijven over het bassin in de groententuin en de watertank hoog in de toren . Op deze laatste is een kraantje aangesloten.
Keuzes maken. Of dit, of dat.. Dat komt de hygiene op zijn zachtst gezegd niet ten goede. Om het over de groententuin maar niet te hebben die er voor de helft verdroogd bij ligt.

Ik beloofde mijn best te gaan doen om sponsors te zoeken. !5.000 dalasis - driehonderd euro - dat moet toch op te brengen zijn door mijn vrienden? 

Ik bezocht nog even de preschool klas, waar de leerlingetjes zitten die volgend jaar naar de basisschool gaan. De rekenles die ik bijwoonde was in een woord Geweldig!
Op vingers werd geteld wat de meester opnoemde. Optellen en aftrekken. Ik kreeg bijna zin om in dit klasje mee te gaan draaien.  Mijn vingers jeukten zogezegd.
Maar first things first. Eerst maar eens het waterproject van de grond krijgen. Helpen jullie mee? Meld je aan via Facebook of mail me op kalistientje@gmail.com

Hoe was het ook alweer? Together We Can!!!

15

Onder een biertje op de bank moed aan het verzamelen. Houtskool is op en moet uit de schuur komen. Water in het toilet is bijna op. Dus naar de put. Om het over de planten die ik water nodig hebben maar niet te spreken.
In de ijskast van 'Father School' bleken nog diepgevroren koelelementen van mij te liggen. Razendsnel met 4 bier en de ijsblokken naar huis, want weer eens geen koelbox bij me.
Die blokken liggen nu rond mijn knie te smelten. 
Zo goed als ik gisteren was, zo klote is het vandaag. Geen stap zonder pijn en zonder stok. Ik leg me er bij neer. Ben al blij dat ik gisteren 'normaal' door het zeewater kon slenteren. Keten met de rauwe vissersvrouwen en kletsen met de oude Senegalese visverkoper zonder tanden.
"Djanko wife toch? "  vraagt hij me lachend in het Frans. "Jaja,  Djanko wife" lieg ik, want ik ben al jaren Djanko's vrouw niet meer. Vrienden,  dat zijn we nog wel. Ik scoor een tong voor 40 dalasis. Boos loopt een van de vrouwen weg, omdat ze qua prijs haar zin niet gekregen heeft. "Rire! " roep ik haar lachend achterna.  "Rire!" Lach! De andere vrouwen slaan zich op de knieën van het lachen. Maar de boze visvrouw is niet te vermurwen en verdwijnt in het donkere hok waar ze de vis roken.
Malang en ik sjokken nog wat rond met een felroze rijstzak om koeienpoep te verzamelen.  Mest voor de bananen planten. We trekken veel bekijks van het werkvolk aan het strand. Een haveloze toubab met een vies zwart jongetje die poep verzamelen.  Al gauw hebben ze hun mening bij gesteld en wijzen de plekken aan waar nog meer te vinden is.  De zware zak brengen ze naar de jeep. Maar eerst moet er nog even super mest bij. Met een grote schop schept een visserman rook afval in de zak. "Ca c 'est superbe! " fluistert hij me in.
Inmiddels is de zon al flink aan het zakken.  Nog even met de voeten langs de vloedlijn slenteren en dan zit de dag er wel op.
Meer dan tevreden rijden we terug naar Kartong.  Malang wil nog even snel zijn vader groeten. En dan moeten we echt op huis aan. Met een volle bak - lifters tussen de koeienpoep - snort de jeep over de nog warme asfaltweg naar Gunjur.  De zon is al ruim achter de palmbomen gezakt. Die zijn  nog slechts donkere silhouetten.

14

14 TikTikTik .. geen roodborstje, wel een vogeltje ter grootte van een merel die probeert het spiegelglas te breken. Op de veranda bivakkeren af-en-aan Ara en haar zusje Kimme. Ze vermaken zich met een kinderbezem, wat emmers en een lapje dat als wasgoed dient. Ara , de oudste, hangt het over het prikkeldraad  om te drogen. Zorgvuldig checkend aan voor-en achterkant. Af en toe loopt ze even de zon in om te kijken of het doekje al droog is. De kleine Ara doet niet voor haar onder en 'wringt' het puntje uit. Dit gaan weer traditionele Gambiaanse vrouwen worden, zoveel is zeker. "Sweeping" - vegen- lijkt hun liefste hobby te zijn. Met al dat in-en uitloop is er gelukkig altijd genoeg te vegen.
Vanochtend kwam hun moeder zowaar een kijkje nemen. Meer uit nieuwsgierigheid dan bezorgdheid om haar kinderen. Sinds dat gedoe met mijn knie wordt ik steeds directer in hulp vragen of iemand om een boodschap sturen. Als Jarra vervolgens meldt dat ze naar de markt gaat weet ik wel wat ze mee moet nemen. Gestampte pinda's. Om samen met rijst 'sattoo' mee te maken. Het is nog een heel gedoe om het uit te leggen aan haar met haar drie woorden Engels, maar het lukt. Denk ik.
Uuuuren later komnt ze terug en overhandigt me een zakje ongestampte pinda's. Gebarend maak ik haar duidelijk dat ik geen stamper heb. Of ik wel rijst heb.
"Bring". Ok, gesnapt en zoek de rijst op.
"Jelloe? Hoeveel?"
"Two!"
Ik doe twee koppen  rijst in een schaal en hoor haar even later 'Bonk Bonk Bonk' stampen -pounden - aan de overkant van het weggetje op haar eigen compound.
Een twintig minuten later houdt het geluid op en staan er plots vijf opgroeiende meiden op de veranda met de schaal. Erin wit bruine korrels, rijst en pinda's. Ik bedank ze voor het brengen en leg nog even uit wat mijn plan is ermee. Ze snappen er geen reet van. Ok, Mandinka en veel handgebaren dan maar. Als ik van plan ben het mengsel in een flinke pan met water te kieperen wordt er ingegrepen. Een van de meisjes vraagt toestemming om binnen te komen. Het volgende half uur krijg ik kookles.
Ze blijkt de slimste en meest bescheiden van het stel.
Eerst het water koken met een beetje zout. Dan schep voor schep iets van het mengsel toevoegen. Blijven roeren en wachten tot het enigszins water opgenomen heeft. Enzovoort enzovoort. Het heeft iets van risotto maken maar dan anders. Als van het mengsel nog een flinke bodem over is vraag ik of ik het kan bewaren. Dat verstaat ze natuurlijk niet maar toch antwoordt ze met  een slaapgebaar langs haar wang en oor: De rest mag slapen. Ik zet het in een tupperware weg alsof  het de normaalste zaak van de wereld is dat ik dat begrepen heb.
Of er geen melk in moest. "Keke?"
Ze stuurt direct de andere meisjes naar de shop  aan de hoofdweg  met 20 dalasis.  Van mij uitteraard. Die komen terug met twee zakjes poedermelk.
Het recept wordt afgerond. De suiker en de melk maken het echt af. Stiekem geef ik haar een Tshirt. Want vijf heb ik helaas niet meer. De anderen moeten het doen met een snoepje. Maakt hun niets uit. Ze hebben eindelijk - langdurig - contact met die toubab gemaakt en hebben naar binnen kunnen gluren.
"Fornjato" roepen ze achteromkijkend als ze in ganzenpas met wiegende kontjes de compound af lopen.
"Ja ja, fornjato!" lach ik. "Abarrakaa bake!" Dank je wel. En nu de hele dag sattoo eten want ik heb een Ikea-pan vol.

13

"Sibou!!!  Sibou wo!! Help!!!"
Het is kwart over zeven in de ochtend. Ik wordt wakker van het geluid van geknaag aan bladeren. Is Sibou de bananen aan het kortwieken? Ik strompel met stok mijn bed uit. Schrik me dood als ik een enorme koe op haar gemak aan de bananenplant zie knagen. Een blik over de compound is genoeg om in paniek te raken. Zes koeien grazen de boel plat. Ik hink naar buiten en zwaai vervaarlijk met mijn stok in de lucht. Schreeuwend om Sibou die aan de overkant woont. Geen gehoor. Geen tijd om er naartoe te hinken. Achter de koeien aan is het enige. En schreeuwen, schreeuwen schreeuwen. Een film waardig  strompel ik nog redelijk snel dwars over de langwerpige heuvels die in het regenseizoen voor de casava bedoeld waren.  Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. De koeien struinen steeds verder de compound op. Hoe krijg ik ze in godsnaam terug naar die klote poort die totaal uit zijn voegen hangt en niet meer te sluiten is? Een duwtje was voor de dames genoeg om de gammele deur open te duwen.
"Taa! Taa! Taa! Go! Go! Go!" schreeuw ik me schor. Uitwijkend naar links en rechts, naar voor en naar achter hebben ze in ieder geval geen tijd om verder te gaan met hun ontbijt. Wonder boven wonder lukt het me ze naar de deur te krijgen. Dan hebben ze onderweg het hekwerk  halverwege omver gelopen en de boel vertrapt. Kut! De kokospalm die ik met moeite weer aan de gang kreeg nadat ze vorig jaar hetzelfde flikten is weer flink te grazen genomen. Daar kan geen water geven tegenop. KUT!
Ondertussen is het half acht. Het rooster blijft gewoon doorgaan, Malang moet wakker worden en naar school. Boos roep ik hem wakker alsof hij er wat aan kan doen.
" Nisoo worro!!" Zes koeien!" roep ik schor.  Malang begrijpt direct wat er aan de hand is.
" Je kleedt jezelf vandaag zelf aan! Onderbroek, hemd, Bloes, broek, sokken en schoenen! Hoppekee!" Als hij niet verstaan zou hebben wat ik zeg spreekt mijn toon nog altijd boekdelen. Even later staat hij aangekleed voor me. Het hemd uit zijn broek waar geen knopen meer aan zitten. "Je riem! Waar is je riem?" vraag ik tegen beterweten in. Als hij na school naar huis gaat omdat ik pas laat thuis zal komen, verdwijnt alles als sneeuw voor de zon. Vooral de nieuwe kleren. Ik baal. Leg hem nog eens uit dat hij goed op moet letten waar hij zijn spullen laat als hij zijn schooluniform uitgetrokken heeft. Met een elastiek sjor ik zijn broek dicht en prop zijn bloes erin.
Me realiserend dat ik mijn frustratie moet stoppen. Ik warm de rijst van gisteravond voor hem op en maak een kop hete melk voor hem. Als compensatie dat hij vanochtend geen pap krijgt. Voor mezelf maak ik een snelle kop nescafe.
Op de veranda zittend aai ik hem over zijn koppie. "Mas , mas, sorry sorry" is wel het minste wat ik hem verschuldigd ben.
"Look! Bij!" roept hij wijzend op de dikke bij in de bloemen. "Blij!" lach ik en de lucht is opgeklaard. Ik pak heet water en los er suiker in op.  Met een lepel proberen we de bij te 'voeren'. Dat is pas echt leuk. Ze vliegt van struik naar struik en lijkt de lepel niet te zien. Leuk geprobeerd. Ik giet het suikerwater op een dekseltje. Zo maar dan. De dag is duidelijk begonnen.

12

12

Zondagsrust. Even aan mezelf toekomen. Geen Malang want die is gisteren na de hardloopwedstrijden op school bij zijn moeder gebleven. Te laat en te donker om nog naar de Roundhut te lopen.
Met moeite blijf ik na de interne klok van 6.45 uur nog liggen tot half acht. Dan moet ik opstaan vanwege kramp in beide benen. De massage gisteren, zowel door de vrouw op het strand als 's avonds thuis door Kumba, heeft de toestand wel iets verbeterd maar de krampen blijven helaas.
"Your bathroom is dirty" mompelde Kumba gisteren toen ze emmer na emmer in het reservoir kieperde. Logisch, denk ik, we banjeren maar in en uit met smerig zand aan de voeten dat aandoet op de vloer als modder. Dus eerst maar eens dweilen. De was die al een dag in het sop staat uitwringen en het sop als dweilwater gebruiken. Na een half uurtje ziet het er spik en span uit.
Ondertussen kruipt de zon gestaag omhoog. IJs halen voor het koekastje, voor het te warm is. Lopend naar de hoofdweg met de twee koelboxen of toch maar met de fiets? Fietsen is nog steeds geen optie met die klote knie dus loop ik er naast door het mulle zand. De batterij geef ik om op te laden af bij het benzine winkeltje van Kawsu. Aan de overkant is het winkeltje waar ik ijsblokken koop.
" Doe maar zes!" besluit ik. De fiets kan het wel dragen. Als de boxen nog makkelijk eentje erbij kunnen hebben haalt de vrouw er nog eentje in het achterhuis waar haar ijskast dag en nacht toeren draait. "Eight he?!" probeert ze. Ik schudt mijn wijsvinger waarschuwend heen en weer en lach.
Als ik terugloop passeer ik op de hoek de buurvrouwen die al hevig aan de was zijn bij de put. Omringd door kinderen in soorten en maten. Sinds deze week heb ik maar eens echt contact met ze gemaakt. Altijd passeer ik met de auto en ben dan met mijn aandacht bij de bocht die ik moet nemen. "Toebaaboo!" roepen ze allemaal. Ik stel me voor en merk dat het woord tineke een brug te ver is voor ze. " Mama"  lach ik, "afai Mama" . Zeg maar Mama. Alsof alleen ijs halen met de fiets niet genoeg uitdaging is vraag ik de vrouwen een foto van me te nemen. Met handen en voeten "click!" maak ik het ze duidelijk. Alsof de mobiel elk ogenblik in brand kan vliegen houdt ze het voorzichtig met twee vingers vast. Even twijfelen en dan hoor ik "Click!" en de foto is gemaakt. Tien met haar zoveelste challenge zonder jeep: ijsblokken halen. Natuurlijk gaat vervolgens de familie op de foto. Het mag allemaal niet te lang duren want de zon stijgt en stijgt.
Met een "Mama, Bye bye!" wordt ik door de moeders en de kleintjes uitgezwaaid alsof ik op weg ga naar Dakar.

11

Als de zon achter de enorme mangobomen schuift is de 'quality time' bijna daar. Nog even Malang onder de lokale douche doen - een yoghurtemmertje met gaatjes :-) - even eten,  boekje lezen, slaapliedje zingen en het licht gaat uit in Malangs koppie. Tijd voor mezelf. Het geluid van de krekels is het enige geluid. Echter..
Geklop op de deur vlak voor het eten. Het zal toch niet Isatou zijn? Een buurmeisje van  negen jaar. Gisteren kwam ze ook om die tijd en wees ik haar bruut de deur nadat ze had gezegd dat ze voor 'drawing' kwam. Maar vandaag probeerde ik te vragen waarom ze niet eerder komt. Als de zon nog niet onder is.
"I cannot...school" maakte ze  me duidelijk.  Ik opperde dat ze dan misschien s ochtends kan komen.  Want school beslaat slechts een halve dag. "I cannot..I have to work".
Shit! Ik ga haar niet weer weigeren en laat haar binnen met haar broertje en een vriendje.
"Be silent and draw". Alles gaat hier via korte opdrachten,  dat gaat me goed af. Stilletjes zitten ze te tekenen aan de lage tafel. Malang zit aan de grote tafel en speelt met een Pop-up boekje over Versaille.  Ik warm het eten op en laat het pardoes aanbranden.   Shit!  We vissen de zwarte stukjes uit ons bord.
"I am ready" zegt Isatou precies op tijd. Mooi! "For njato. .For soma!"  Tot morgen maar weer. In het donker schuifelen ze gedrieën de compound  af. Als ik ze bij wil schijnen met de WakaWaka wimpelt ze dat af. "No no..We see!"
Ik zie geen moer.  De maan komt straks pas. 
Quality Time kan beginnen, hoewel ik absoluut geen last van ze heb gehad.

10

"Torentje torentje Bussekruit. .wat hangt eruit.. een gouden fluit.. een gouden fluit met knopen..Torentje is gebroken!.."
Stomverbaasd kijken de kleintjes van de buren Hoe ik blokje op blokje stapel en met 1 vinger de ontstane toren een zetje geef. Rode, blauwe, gele en groene blokjes. Lang en kort, rond en driehoekig.  Na drie keer zingen probeer ik ze het ook te laten doen. Het lijkt of ze niet durven. "Toe maar! Taa!" moedig ik ze aan. Schoorvoetend pakken ze de blokjes. Nu nog een torentje maken. Het lukt. Maar als mijn mobiel erbij komt om een foto te maken staan ze direct achter me. Ik probeer ze uit te leggen dat ze ze bij de auto en de blokjes moeten gaan zitten. Maar nee, de mobiel blijft het meest interessant. We maken nog even een trein van de blokjes..tsjoeke-tsjoeke-tsjoek en dan is het speel-half-uurtje  om wat mij betreft.
"Taa suo kono!  Go home! I am going to relax!" Het 'grote' meisje van vier trekt  ruw haar broertje van twee aan een arm omhoog. De anderen slenteren er achteraan. Steeds omkijked naar mij.
"Dahag!  For njato! Tot later!"
De roestige deur van de poort blijft half open hangen aan de gebroken scharnieren. Ik hink er naartoe om hem dicht te doen. Anders komen de geiten en /of koeien gezellig de planten opvreten. Daar geef ik  ze geen twee maal per dag water voor.
Water is trouwens een issue.  Naar de put hinken met lege emmers gaat nog. Terug met volle een stuk minder. Zodra er een buurvrouw mij komt groeten vraag ik ze twee emmers te halen. "Alsjeblieft!  Please! " en wijs op mijn knie. Als ze door de palo naar de badkamer lopen om de emmers in het grote reservoir naast het toilet te kieperen,  zie ik hun ogen van links baar rechts schieten. Nieuwsgierig wat die toubab allemaal binnen heeft.
"Abarrakaa bake! " bedank ik ze uitgebreid. Grappig genoeg bedanken ze mij dan terug met 'Abarraka bake'.
Water. Waswater wordt spoelwater voor het toilet. Badwater wordt waswater. Afwaswater gaat naar de coconut tree. Etc etc etc.
En die andere..electriek?  Alles doe ik met mijn mobiel die ik laadt met de WakaWaka's. Schrijven, fotoos maken, bellen en berichtjes sturen. s Avonds een lamp boven de tafel en een bij het fornuis. Gaat Malang in bad, dan verhuizen de lampen mee.  En als dan eindelijk de dag voorbij is probeer ik tegen negenen nog even wakker te blijven met de kerstverlichting aan in de tralies van de ramen. Een goedkope whiskey als slaapmutsje in een plastic beker naast me.  Om half tien gaat alles uit en is het donker en doodstil in de Roundhut.