08

08
In meerdere opzichten is het even 'terug naar af'. Mechanisch kun je de pijn in mijn knie gerust noemen. En de jeep, die heeft het gehobbel en gebutst door gaten en kuilen drie jaar doorstaan, maar heeft nu meer weg van een zeef met al die roestgaten in de bodem.  Nog even en ik kan er mee peddelen.
Mijn knie had meer last van het mulle zand.  Toevallig las ik laatst op Internet wat voor knieproblemen het kan geven als je in een te zware versnelling fietst. En raak. Zondag zakte ik er doorheen van de pijn.  Slapen met koolbladeren in een theedoek er omheen gebonden mocht niet baten. Paracetamol evenmin.  Een dag rust moest toch wel iets doen. Klopt. Het been werd stijf en ik kon geen kant meer op. Toen herinnerde ik me de oefeningen van de fysiotherapeut Anita in Nederland.  Braaf ging ik tien tellen mijn half gestrekte been heffen  en hoorde haar in gedachten zeggen: "niet laten klappen" en liet het pijnlijke been langzaam zakken. Toen ik s avonds een bad genomen had kon ik niet meer van de spierpijn.  Malang masseerde de achterkant van mijn been met bamboe crème. Zijn kleine sterke handen kneedden de spieren als een volleerde masseur.  De oefeningen doe ik nu drie keer per dag. Hopelijk helpt het.
Maandagochtend stond lasser Yaya als afgesproken om negen uur voor deur. Hij inspecteerde de jeep en haalde alle overbodige spullen eruit.  Een afgebroken tang,  brandblusser, halve gevaren driehoek en zo nog wat zwerftroep.  Even later klopte Omar aan. Het idee is dat hij het motor gedeelte gaat doen en de nieuwe bedrading regelt. Waar het moest gebeuren was een punt. Omar werkt het liefst hier in Gunjur en Yaya op zijn werkplek in Busumbala.  Laten ze het samen lekker uitzoeken.  Met koffie als smeermiddel ging dat prima. In no time ging Omar akkoord met Busumbala.  Een half uur later hobbelde Yaya met 2000 dalasis op zak voor materiaal de compound af.
Foute knie en geen jeep. Wel twee fietsen maar daar lijkt het me nu even niet de tijd voor. Verplicht relaxen dus. 'Nooit meer slapen' van W. F.Hermans stond hoog op mijn lijstje. In luisterboekvorm kon ik eindelijk de rust vinden om in het ochtend zonnetje te 'lezen'.
Regelmatig hoor ik de roestige poort opengaan en zie ik nieuwsgierige kindertjes de compound op drentelen.  "NJATO..later!..' Ongelovig keren ze om. Zat die toubab daar nou in een stoel niks te doen?! Klopt. En het bevalt haar prima.