Hoe vaak ik ook vertrek, het maakt niet uit. Altijd weer de stress van teveel bagage. Het maakt niet uit of ik nou twintig, dertig of veertig kilo boek, altijd slaak ik pas een zucht van verlichting als het ongeregelde zootje over de lopende band naar binnen geloodst is. Deze keer 40 kilo. Zijnde een alluminium kist die op slot kan (die in Gambia zijn allemaal open gebroken), een zware koffer en een bananendoos vol met weet-ik-wat-allemaal. Over de zogenaamde handbagage kan ik het beter niet hebben.
Altijd rijst de vraag "wat ga je er doen?" Mijn steevaste antwoord: "niets". Ik weet wel beter natuurlijk, maar het is op zijn minst een aardig voornemen.Wel kreeg ik gisternacht, toen ik weer eens niet kon slapen een lumineus idee: ik ga fietsen! Niet dat de mountainbike in orde is, integendeel. Tapha heeft destijds met zijn te sterke handen de versnellingshandels afgebroken en de kabels hangen er dus zielig bij. Googelen wat je daaraan kunt doen zorgde dat ik gisteren bij Decathlon de nodige onderdelen gehaald heb. Toen ik ondertussen bedacht dat de fiets voor kleinzoon Malang onlangs aangekomen is, bedacht ik een machtig plan. We gaan samen fietsen. Naar het strand. Naar Kartong en wat-al-niet. Dus werd het een knalgroen fietshelmpje voor hem met bijpassende handschoentjes en fietsbroek. Ik werd er zo vrolijk van dat ik de stress van de dag ervoor meteen vergat.
Tapha had namelijk niet alleen bedacht dat hij me maar eens moest bellen, hij zou ook naar Amsterdam komen afgelopen weekend. Ik was te overdonderd om nee te zeggen en regelde al zijn achtergelaten kleren zodat hij die mee terug kon nemen naar Duitsland, waar hij inmiddels gevestigd lijkt. Bloedje nerveus wachtte ik uur na uur. Geen Tapha. Toen hij er om elf uur 'savond nog steeds niet was, dacht ik: krijg de kolere maar! en ging naar bed. Sindsdien niets meer gehoord. Geen excuus of verklaring. Niets. Het is goed. Ik ga weg en hoop het 'incident' zo gauw mogelijk te vergeten. Een herkansing is uitgesloten.
Op naar de warmte. Pap die mij altijd van vis voorziet, heeft met zijn kersverse vrouw de Roundhut schoon gemaakt. Omar, de grondeigenaar, staat me hopelijk op het vliegveld op te wachten. Het is donker als ik aankom en de WakaWaka heb ik paraat in mijn rugzak.
Ik heb er zin in. Het volgende verhaal komt uit Gunjur, The Gambia.
'Stay tuned' zeg je dan. Hopelijk Tot Ziens hier :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren? Kan hier..