03

Het hysterisch tikken van de vogels  met hun snaveltjes tegen de spiegelruiten van de Roundhut is overgegaan in allerliefst gekwinkeleer in de bomen rond de put. Het gordijn in de deur opening bolt op als een zeilschip. In de verte kraait een haan en hoor ik de muezzin oproepen tot gebed. Vijf uur. De dag is bijna om.
Een paar dagen geleden las ik 'Kikker en en bijzondere dag' voor aan Malang. Aan het eind bleek het om Kikkers verjaardag te gaan. Stilletjes kroop Malang tegen me aan. Nog drie nachtjes slapen, dan was het zover. Dan zou hij 7 jaar worden, een grote jongen. Nu kon hij nog zijn armpjes om mijn nek slaan en zou ik hem als een aapje - Suloo! Suloo!- naar bed dragen.
Vandaag was de grote dag. Hij hoefde van mij niet naar school. Dus konden we rustig de cadeaus uitpakken. Trots stapte hij met zijn nieuwe sokken en schoenen op zijn nieuwe fiets en kwam terug met zijn harts vriend Mustapha.  Toen later de kids van Omar er nog bij kwamen leek me de club compleet voor een feestje. Keurig aan tafel met ieder een eigen bord - ze zijn gewend gezamelijk uit een schaal te eten - was een feest op zich. Met limonade uit Europa notabene!
Daarna nog even flink tekeer gaan met dansende en knallende ballonnen en het feest kon niet meer stuk.
Afgepeigerd kroop ik op de bank tot Omar me riep. Of ik wel wist dat Malang en Mustapha tot hun nek in de modder zaten. Nee dat wist ik niet en het kan me ook niet schelen. Je bent maar een keer jarig. Als worstelaars hadden ze zichzelf ingesmeerd met modder uit een kuil die ik gegraven had. Verbaasd dat ik niet kwaad werd op ze, renden ze naar de put om daar het feest voort te zetten.
De broeken hangen te drogen op het prikkeldraad, maar Malang had zijn vriend alvast schone kleding van hem zelf gegeven.
En nu zijn ze samen de hort op. En is er nog slechts dat heerlijke gekwinkeleer van de vogeltjes op de compound.