06

Een prachtige dag met Nick van der Riet en zijn vrouw in de tuin van het chique Seafront Residence Hotel. Heel veel bijpraten want Nick is ook een Gambiaganger. Daarna zwemmen in een helblauw zwembad.
Malang heeft nu zijn eerste zwemles van mij gekregen. In de zee hoef ik dat niet te proberen met steeds aan rollende golven.  Bandjes om de armen en op de rug de beenslag oefenen.  Mijn ervaring als vrijwilliger bij de zwem- moslimmeisjes kwam goed van pas.
S ochtends vroeg,  gingen we met de te vieze jeep op pad richting Bijilo, ongeveer 45 minuten rijden over de Coastal Road. Halverwege passeerden we het vissersdorpTanji. Wow! Er was een  Groentenmarkt! Als een gek heb ik bij iedere vrouw die daar achter een zeiltje op de grond zat, wat gekocht. Gevolg: een enorme tas met sla, tomaten, komkommers, bieslook, radish, kool, paprika's, wortelen, aubergines,  pepers en citroenen. Wat kun je die vrouwen blij maken met zoveel verkoop ineens.  Ik werd zelfs uitgezwaaid toen we met 2 volle tassen weer op weg gingen. In het hotel wilden ze het wel in de koelkast bewaren voor me..
Aan het eind van de dag -au! mijn rug!- nog even langs Pap om vis op te halen. Alles snel, want Malang moet morgen weer naar school en op tijd naar bed.
Snel. Je kunt er op wachten dat er iets mis gaat. De zon was al bijna onder en ik kon nog net twee vissen schoonmaken voor het avondeten.  Nu komt er altijd een klein mager katje om eten miauwen. Dus kookte ik snel!  snel! de koppen en ingewanden. In een seconde was ik terug op de veranda en wilde de keurig schoongemaakte vissen nog even naspoelen.  Ik zie 1 vis. Ben ik zo stom geweest om de tweede met het spoelwater weg te gooien? Dat niet, maar stom was ik wel. Er bleken inmiddels meerdere katten gearriveerd. De dieven hadden mijn vis gejat! Ongeloof maakte plaats voor domme woede. Waarom dom?! Omdat ik ze wel eens zou krijgen.. ze zaten op afstand te wachten op meer.  Hun ogen lichtten op in het donker. Met een grote schaal water toog ik woest naar de veranda, klom op het muurtje om beter te kunnen mikken en toen....  holderdebolbolder maakte ik een dubbele salto de struiken in. Hoe kon ik zo absurd doen voor een paar katten?! Binnen zat Malang rustig te tekenen. Ik schaamde me dood en hij mocht het niet weten. Dus klopte ik zo goed en zo kwaad als het ging het vuil van mijn kleren .  Au! Mijn rug! Snel verder koken maar en dan aan tafel.
Bij het licht van de Waka Waka zag ik Malang naar mijn armen kijken. Mijn bril was ik ook al verloren. Dus vertelde ik hem lachend het absurde verhaal.
De val heeft mijn rug niet echt verbeterd. Had gekund, dat alles dan weer netjes terug op zijn plaats schuift. Niet dus.
Te moe en te gebroken mocht Malang zelf het boekje van Kikker in de Sneeuw aan mij voorlezen. Voor zijn gemak in zijn moedertaal,  het mandinka. Schattig hoe hij het verhaal net zo vertelde als ik in het Hollands. Ik herkende het aan de dieren die hij opnoemde en andere steekwoorden.
Au! Mijn rug!
Misschien moet ik  toch eens een keertje 'normaal' gaan doen