05

Ook hier komt het voor dat ik soms bloedje  sjagreinig wordt ondanks The Smiling Coast of The Gambia.  Maar daar is de jeep en de Ipod met muziek. Een grote troost.  En Malang niet te vergeten. Op weg naar Kartong kon ik zowaar een knipoog op  brengen naar hem. Die kan er ook niks aan doen uiteindelijk.  En zo gingen we al bij Medina Salaam weer zingend op weg naar het strand. De zee is altijd heilzaam.
Het strand is verlaten.  De Senegalese vissers boeten hun netten onder de lage rieten afdakjes.
"Comment ca va?"
Het geëikte antwoord "ca va un peu" laat niet op zich wachten. De zee is woest. De stroming is te sterk om er echt in te gaan.  Dus zittend aan de vloedlijn is al gevaarlijk genoeg.   Malang bouwt huizen die direct door de zee worden 'opgegeten'. "Konko!" Roept hij enthousiast.  Honger heeft de zee!
Terug slenterend door het mulle zand rapen we schelpen. "Twins!" en even later is de bodem van een aangespoelde jerrycan bedekt met dubbele schelpen in diverse kleuren en maten.
Terug bij de vissershutjes ontdekken we katoenstruiken. De gedroogde vruchten zijn open gebarsten en de witte katoenbollen doen denken aan sneeuw.  Alsof we nog niet genoeg mee sjouwen.. gedroogde koeienpoep voor de planten kan er ook nog wel bij.
Thuis gaat de hele verzameling de kamer in. Want alles wat je buiten laat is binnen een minuut spoorloos verdwenen als het even tegen zit.  Het is en blijft een huishouden van Jan Steen. 'Poep in de kamer', die hebben we nog niet eerder gehad.