19

Alsof ik het voelde. Steeds had ik andere dingen te doen in plaats van mijn afspraak na te komen, na de lunch de uit Guinee Bissau teruggekeerde Arrogi en haar kinderen bezoeken. Haar man in hun thuisland achterlatend want 'he has to look after his father'.
Bij aankomst in Kartong rij ik direct door naar de lasser waar de tienjarige Ebraima werkt na schooltijd.  Ik tref hem inderdaad. Zijn oudere zusje heeft de hele middag op me gewacht. Ik kwam niet.
"I phoned your mom to say I am late" verontschuldig ik me.
"She is sleeping.  She always sleep. She is sick".

Twee dagen geleden belde moeder Arrogi  me op. Het lukte haar niet zich aan mij verstaanbaar te maken.  De drie maanden in Guinee Bissau heeft haar beperkte talenkennis -geen- niet echt geholpen.  Uiteindelijk hing ik maar op en wachtte af of haar 13 jarige dochter me terug zou bellen. Die kan Engels. En zo maakte ik een afspraak voor vandaag.

Aan de weg staat een zielig mager hoopje.. Arrogi.  Vorige keer nog een gezellige dikkerd die klaagde over haar vetrollen. Ik schrik me lam.
Alsof ik vermoedde hoe ze er aan toe zou zijn heb ik een tas met kleren en schoenen mee genomen. Helaas kan je daar niet van eten. De rijst is op. Het geld dat ze mee gekregen had ook. Geen ontbijt,  geen lunch... 
Niets is makkelijker dan direct in de buidel te tasten. Maar ik probeer er toch eerst achter te komen hoe ze dit gaat oplossen. Met verdrietige ogen haalt ze haar schouders op. Genoeg! denk ik. Naar de shop! Na enig overleg hijst ze zich in de jeep en dirigeert me naar de juiste Mauritanië shop. Zal ik toch een hele zak doen in plaats van een halve? Niet doen! verman ik mezelf.  Het wisselgeld mag ze houden, 25 dalasis.
"Mama, I want bread.." Weer die trieste blik. Niet gespeeld want ik ken haar al jaren. Heb met ze samen op de compound gewoond waar ze nu uit gegooid zijn. Shame! Maar ander verhaal..
Bij haar eigen winkeltje aan het zandpad haalt ze twee broden en een piepklein zakje met boter. Ik heb haar nog gauw even 10 Dalasis erbij gegeven.
Bij aankomst springt Veronica een gat in de lucht: "tomorrow breakfast! !" De kleintjes hangen aan de voddige jurk van Arrogi als ze naar het portier komt om te bedanken.
"Mama, God bless you".
Ik race het zandpad af. Probeer mijn tranen te bedwingen en vloek.  Jankend ga ik op weg om bier te halen. Niet zeven zoals gewoonlijk. Eentje is meer dan genoeg als zij van de prijs van een biertje vijf  kinderen ontbijt moet geven. Het bier blijkt op. Ook goed. Ik flikker wel een gore  Gambiaanse whiskey in een cola.En vloek maar weer eens.

Foto 2013.. in betere tijden