20

Het is lang geleden dat ik de energie en/of rust had om te schrijven. Een kop vol afspraken, dingen die ik moet onthouden en een lijf dat twee van de drie keer me in de steek laat.
Gisteren kwamen de meisjes langs. Hangend op de bank, loom hun mobiel checkend. Wat ze kwamen doen.
"Visit you!" was het verontwaardigde antwoord.
Ze zijn respectievelijk het zusje en nichtje van Malang, die in geen velden of wegen te bekennen was sinds de school uitging.
"What about massage my feet?!" probeer ik. Dat doen ze al sinds jaar en dag dus zo raar is die vraag niet. Geen antwoord. Ik ga nog maar eens verliggen op de 'divan' en wacht af. Na tien minuten vind ik het mooi geweest.
"Why dont you massage?"
Het antwoord is verrassend simpel: "You dont give me the bambutuloo crème!"
Even later wordt mijn enkel in de ergste bochten gewrongen. Alsof ze revanche op me neemt.
"Au! Au Fatou! Zachtjes please!"
Het is tegen dovemansoren gezegd. Ruw trekt ze de tenen uit mijn voet en zwengelt mijn zere been op en neer alsof het een pomp handel is.
"Tineke! Dont make that noise!" commandeert ze me als ik blaas en puf om de pijn onder controle te houden.
Ik sla keurig mijn hand voor mijn mond. Zij schudt afkeurend haar hoofd.
Achttien jaar en de wijsheid zelve. Maar niet heus..
Nichtje Kumba doet alles veel rustiger en masseert mijn pijnlijke onderrug. Het kan dus wel. Als je maar wilt :-)

Vandaag is het beslist rustiger in mijn lijf. Maar nu speelt verkoudheid en een dikke keel op. Wat is de boodschap vraag ik me af. Te weinig slaap. Te moe. En dus vlei ik me bij vriendin Marijke  in Sanyang onder de ventilator op de bank en zeil in een minuut weg. Kijken of dat helpt..