Het is een rare dag vandaag. Een verdrietige dag vooral. Een buurmeisje van verderop is in de put gevallen en overleden. De stemming is bedrukt onder de mensen. Men praat er niet over, tenzij ik erover begin. Wat ik na twee keer niet meer doe. Niets is zo moeilijk als in te schatten - weten kan ik het niet - hoe je je in zo'n geval moet gedragen. Tot die tijd houd ik me stil en wacht af. Maar mijn gedachten zijn bij de moeder, de oma, de broers.
Rond half drie besluit ik de school te bellen. Die weten vast meer over de tijd van de begrafenis .
" We just came back from the burial" zegt teacher Ansumana met zachte stem. Wat kan ik doen vraag ik hem.
"I should sympatise, is not it?" Mijn medeleven tonen. Maar waar is de compound precies?
"Some of us can go with you" suggereert hij.
En zo rijd ik even later met een juf van school over het hobbelie-hobbelie zandpad, links -rechts laverend om al te grote kuilen te vermijden, naar de getroffen familie.
Wat moet ik in vredesnaam zegen behalve "mas mas mas" sorry sorry sorry?!
De volgende minuten repeteer ik tien keer in het Mandinka: "ik ben gekomen voor de begrafenis."
Rond half drie besluit ik de school te bellen. Die weten vast meer over de tijd van de begrafenis .
" We just came back from the burial" zegt teacher Ansumana met zachte stem. Wat kan ik doen vraag ik hem.
"I should sympatise, is not it?" Mijn medeleven tonen. Maar waar is de compound precies?
"Some of us can go with you" suggereert hij.
En zo rijd ik even later met een juf van school over het hobbelie-hobbelie zandpad, links -rechts laverend om al te grote kuilen te vermijden, naar de getroffen familie.
Wat moet ik in vredesnaam zegen behalve "mas mas mas" sorry sorry sorry?!
De volgende minuten repeteer ik tien keer in het Mandinka: "ik ben gekomen voor de begrafenis."
Als we de compound oplopen is er geen geluid. Onder de veranda zitten en liggen de vrouwen. In stilte. Onder een afdakje verderop zitten de mannen. Verslagen. Ik laat me de moeder en de oma aanwijzen. De vader, een visserman, was al eerder op zee gebleven. Een jonge vrouw van ik schat nog geen dertig zit op het stoepje. Van enige trotse houding is geen sprake meer. Hoe moet ik die vrouw troosten. Probeer het maar niet Tien. Toch volg ik mijn eigen gevoel, geen idee of dat iets is wat notdone is hier. Ik leg mijn arm om haar heen en streel haar wang. Fluister dat het te erg is. Gewoon in het Nederlands. Woorden schieten toch te kort. Een droge snik. Geen tranen. In shock waarschijnlijk.
En dan te bedenken dat zij het kind naar de put gestuurd had. Er wordt verteld dat ze zichzelf er achteraan wou werpen. Niet alleen je kind kwijt maar ook nog een huizenhoog schuldgevoel. Absurd misschien, maar ik denk het te begrijpen.
It is all too too too sad.
nb op de foto's : onze put, voor en na.
Direct vandaag opgehoogd!
Direct vandaag opgehoogd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reageren? Kan hier..