Oktober 2017

Het waait en het kleurt geel en groen buiten op het plein. Vanuit mijn bed kan ik het in stilte gadeslaan,  het ruisen van de bladeren mag ik erbij denken. De zon is op haar retour. Ik ga haar over twee weken maar eens opzoeken in

Gambia. De door gekko's ondergepoepte Roundhut wacht. En Pap wacht. Regelmatig schreeuwt hij dwars door de slechte verbinding heen:" Hello Mama! I miss you! How are you? Are you ok? Hello Mama!" Als ik om informatie vraag omtrent de compound - staan de planten er nog? .. de coco niet opgegeten door de koeien?  - hoor ik alleen nog maar gekraak. Teken dat het einde van het gesprek nabij is.
Het wordt dus gokken. Ook wat betreft mijn aankomst. De afgelopen keren kwam de vliegende start rond middernacht  letterlijk tot stilstand. Daar stond ik dan met zeventig kilo bagage op de airport en niemand die me hielp of afhaalde. Het staat in mijn geheugen gegrift evenals de keer dat Omar bij aankomst in de Roundhut Mama wilde laten verwijderen door de politie. Het maakt het er allemaal niet relaxter op.
Ook deze keer heeft Omar de kaarten flink geschud. Hij woont inmiddels in zijn huis tegenover de Roundhut en bepaalt wie er wel en niet op de compound komt. Hij werd dan ook laaiend toe ik hem appte dat Pap het gras zou gaan knippen en zijn vrouw het huis zou schoonmaken voor ik kom.
"Is my grass! Nobody cut my grass!"  gilde hij hysterisch door de telefoon.
Ik heb mezelf gezworen dat ik niet ga roken om de stress het hoofd te bieden. Wat ik wel ga doen? Diep ademhalen, denken dat het zielig is als je zo op je eigendommen - gras!! - zit en wederom diep ademhalen.
De kaarten zijn geschud. Over twee weken zullen we het meemaken.
Ik ga maar een nieuw vrolijker blog beginnen met de originele titel "Gambia2018". Meer zit er op dit moment even  niet in.